Magisk vårkveld på Ulriken...

Eg trudde ikkje det vart noko fotografering denne kvelden. Det har vore så kaldt, og våren har liksom ikkje våga seg heilt ut. Eg gjekk oppover mot Ulriken, tenkte eg kunne heller ta ein god trimtur enn å gå nede i skogen og leita etter våren før den var komen skikkeleg fram. 

Oppover bar det. Men etterkvart som eg nærma meg toppen vart det meir og meir kald austavind. Har jo alltid lyst til topps, men denne gongen snudde eg faktisk. Eg såg at sola var på veg ned og at den snart ville koma fram bakom skyene. På veg nedover song fuglane så nydeleg, dei har sikkert lengta etter våren dei også. Utruleg kor dei kan improvisere. 

Joda, sola kom raud og fin, perfekt som bakgrunn for kvitveis. Men eg fann ingen som eg kunne få sola bakom. Kvitveisen veks liksom ikkje på høgaste haugane. Jo der fann eg ein stad, ruska vekk blåbærlyng som skygde for sola og la meg ned med macro-objektivet. 200 mm var førstevalget, og det traff bra. Etterkvart vart det eit skikkeleg kick å liggja der og kikka på blomane i solnedgangen. Syns bilda fekk med seg litt av stemningen eg opplevde. Våren, underet som blir meir ufatteleg og kjært for kvart år.  I desse krisetider gjer det godt å vera ute i naturen, langt frå media sine rystande ord og bilder. Få noken hint frå fuglane og kvitveisane, dei syng ein song om mjuke hjarte, framtid og håp.