strålande sol

Blir ikkje lei av vårblomane. Noken syns sikkert eg er sær eller nerd. Jaja det er eg sikkert også der eg sit på huk i timar. Laushundane syns i alle fall eg er rar, dei må bort og sjå og snusa og kanskje gjøy litt på meg. Det går jo ikkje an å oppføra seg sånn, sitja krylbøygd i myra og glana inn i kamera. Når ein er i skogen skal ein gå i jevnt tempo, opp skaret, opp på Ulriken og ned igjen, med pulsklokke og tettsitjande bukse og full guff med musikk på øyro.  

Men eg må sitja ned og sjå, studera desse jomfruelege kvite som strekkjer seg mot sola og himmelen. Dei har ein ynde som eg ikkje kan forklara, og som eg strevar med å prøva å fotografera. Eg vil fanga skjønnheten, men dei gir den ikkje frå seg utan vidare. Og så er der alltid noko meir, det tar ikkje slutt. Er kvitveisane tilfeldige eller er dei skapte? Dei kviskrar noko om det for den som vil sjå og høyra.